Vaak kom ik de term ‘blootgewoon’ tegen, en steeds vaker vraag ik me af of bloot écht zo gewoon is. In de berichtgeving in de media rondom de open dag naaktrecreatie afgelopen juni worden naast dat naaktrecreanten het ‘blootgewoon’ vinden om op een terrein zonder kleding rond te lopen ook vaak redenen aangedragen als ‘het is bevrijdend om de zon en de wind op je huid te voelen’ en ‘zonder plakkerige zwemkleding te zwemmen’.

Ik voel dat ook zo en kan me niet anders voorstellen, maar ik begrijp ook heel goed dat mensen, die nooit bloot gaan, er toch anders tegen aan kijken en het raar vinden. En dat is niet alleen met naaktrecreatie het geval.

Als ik berichtgeving in de media lees of zie over bijvoorbeeld spirituele bewegingen, bijzondere hobbyclubs of sportverenigingen, dan vind ik het vaak ook maar vreemd wat men daar doet. De bijbehorende ‘mores’, de rituelen, handelingen en activiteiten vind ik soms opmerkelijk. Eigenlijk is elk clubje een beetje raar als je er eerlijk (!) vanaf de buitenkant naar kijkt.

Ergens bijhoren

Als je er middenin zit, is het heel normaal en ben je zonder moeite onderdeel van het geheel. Dat maakt het voor een buitenstaander nog niet altijd aantrekkelijk of vanzelfsprekend. Het ‘ergens bijhoren’ voelt voor veel mensen als thuis, een plek waar ze zich niet anders voor hoeven te doen dan ze zijn.

Het gaat erom wat gewoon is binnen de groep waar je bent. Daarom is het voor mij gewoon om naakt te zijn op een camping en heb ik nog nooit daar het gevoel gehad ‘bloot’ te zijn. Ik ben daar ook gewoon mezelf (net als ik mezelf ben bij andere clubs waar ik lid van ben).

Van de buitenkant ziet naaktrecreatie er misschien raar uit, dat vind ik zelf ook (als ik eerlijk ben). Maar net zoals je gewoon eens kunt binnenstappen bij een sport- of hobbyclub om een praatje te maken en het zelf te ervaren, nodig ik iedereen uit om ook gewoon eens een dagje naar het naaktstrand te komen! Dan blijkt zelfs naaktrecreatie heel gewoon. Blootgewoon.