Maar het kan lastig zijn om met kinderen te praten over hun lijf en zeker over de geslachtsorganen. Plassers, fluitjes, onderkantjes, voorbipsen, spleetjes…De lijst met zedige metaforen is eindeloos. Radio-dj Ruud de Wild vond het zelfs zo ongemakkelijk om de geslachtsdelen van zijn dochters bij de naam te noemen dat hij via een verkiezing het woord poenie wilde uitroepen tot nieuwe ‘officiële naam’. “Als ouder koppelen we die termen aan seks,” legt Belle Barbé uit. Ze is expert op het gebied van seksuele voorlichting. Ze vervolgt: “We vinden het moeilijk om onze gevoelens daarvan los te koppelen.” Elsbeth Reitzema: “Kinderen hebben die gevoelens niet, dus jíj moet die knop omzetten. En het is daarom handig om al op jonge leeftijd te beginnen met erover te praten. Dan zijn de vragen makkelijker en wennen jij en je kind er langzaam aan, waardoor je er tijdens de puberteit zonder schaamte over kunt praten.”

En welke termen kun je dan het best gebruiken? “Ik vind het op zich prima als mensen hun eigen woord hebben voor de geslachtsdelen,” vertelt Barbé, “als je je kind ook maar de echte naam leert. Als er dan ooit iets mee is, dan kan hij of zij het tenminste vertellen.” In het lesmateriaal voor de lagere school van Rutgers zijn piemel en vagina de meest gebruikte woorden. Reitzema: “Al gaan we ‘vagina’ aanpassen naar ‘vulva’, omdat dat de correcte term is. Of het gebruik van ‘koosnaampjes’ een effect heeft op hoe kinderen naar hun lichaam kijken, is volgens Barbé niet onderzocht. “Je kan ervoor pleiten dat zoiets als ‘schaamlippen’ schaamte oproept. Dus je kunt het dan over vulvalippen hebben. En over piemel- en vulvahaar in plaats van schaamhaar. Ga in ieder geval niet uit eigen ongemak verhullende woorden gebruiken.