“Waarom schrijf je niet een boekje over jullie avontuur?”, klonk het soms bij ons op de camping. En nu heb ik het in handen. Het echte verhaal achter de eerste naturistencamping in Toscane. Ónze camping. Wat een bijzonder moment.

Het begon allemaal met een droom om onze eigen buitenlandse blootcamping te beginnen, maar eenmaal aangekomen veranderde ons leven al snel in een nachtmerrie: er ging een streep door de hypotheekaanvraag, de vergunningaanvraag werd door de gemeente van tafel geveegd, onze oudste zoon kwam met botkanker in het ziekenhuis terecht en omwonenden tekenden protest aan tegen de komst van onze camping: “het zijn Nederlanders, die brengen drugs en prostitutie deze kant op.”

Daar sta je dan, verloren in het beloofde land. Tussen de oude bekende wereld van huisje boompje beestje die je net achter je hebt gelaten en de nieuwe wereld die nog veroverd en ingekleurd moest worden. Welkom in niemandsland.

Geen weg meer terug

Wat bezielde ons eigenlijk? Was het dan allemaal niet goed zoals we het hadden? Waren we niet iets te roekeloos dit avontuur ingestapt? Waren we niet een tikje naïef geweest? Onzekerheid maakte zich van ons meester. Maar er was geen weg meer terug. Ons huis was verkocht, ons bedrijf uitgeschreven bij de Kamer van Koophandel en we waren zelfs uitgeschreven bij de gemeente Amersfoort als burger en inwoner. Het was alles of niets.

Voor de vergunningaanvraag lieten we ons begeleiden en kregen we één duidelijke opdracht:

“Je praat niet over naaktrecreatie, want dat gaat echt niet helpen.” En dat deden we ook braaf, totdat we natuurlijk toch iets van een provisorische website hadden en de mensen er na een tijdje achter kwamen. En toen kwamen de verhalen los…